Palmarin is een dorp op 130 km ten zuiden van Dakar. Het is de grote finale van deze zoektocht naar "samen doen". De twee moslim- en christelijke gemeenschappen leven daar samen in een verbazingwekkende harmonie die nergens anders lijkt te bestaan. Zouden zij de enigen zijn die bestand zijn tegen het wereldwijde fenomeen zich van de ander af te sluiten?

​

Samen feesten, bidden, gemengd onderwijs, interreligieuze huwelijken, bekeringen, … Van geen enkel van de taboes die ons in de rest van de wereld lijken bezig te houden, lijken ze zich iets aan te trekken.

​

De god tot wie wordt gebeden of het gebedshuis dat elke week wordt bezocht, heeft geen invloed op het respect dat men voor de ander heeft. En niets onderscheidt de moslim van de christen in het dagelijkse leven van het dorp.

​

De leerlingen van het lyceum van Palmarin en de inwoners van het dorp bieden ons met hun reflecties, vragen, getuigenissen een mooi perspectief op wat een wereld zonder communautaire conflicten zou kunnen zijn.

​

Ze houden ons ook een compromisloze spiegel voor over onze in zichzelf gekeerde samenlevingen met weinig aandacht voor de ander. Terwijl de christenen in het dorp allemaal minstens één soera kennen, zeggen de moslims het "Onze Vader" foutloos op. Deze normaliteit valt op in dit dorp waar religie niet kan worden gezien als een middel om zich op te sluiten of terug te trekken.