Kemal is 24 wanneer zijn dorp Kevljani, gelegen in het noorden van Bosnië, wordt aangevallen door het Servische leger. Hij zit samen met zijn broer en andere moslims gedurende maanden opgesloten in verschillende kampen, waaronder het concentratiekamp Omarska. Hij is er getuige van de genocide die er aan de gang is. Martelingen, vrijheidsberoving, ontzegging van voedsel, vernederingen en de dood zijn zijn dagelijkse leven geworden. Het ergst van alles is dat Kemal en zijn broer hun beulen persoonlijk kennen. Het zijn hun buren, mensen die ze elke dag ontmoeten. Het onbegrip is totaal wanneer Kemal een van zijn leraren herkent die gevangenen martelt.

​

Na een reportage waarin de gruweldaden in het Omarska-kamp aan de kaak worden gesteld en onder internationale druk laten de Serviërs hun gevangenen vrij. Kemal vertrekt naar Engeland. Nu hij veilig is, blijft zijn verleden hem achtervolgen. Hij koestert een diepe haat jegens zijn beulen. Zijn gevoelens sluiten hem op en verhinderen hem het rustige leven te leiden waar hij naar streeft. Hij zoekt hulp en wordt een van de weinigen die gebruikmaakt van de aangeboden psychologische hulp. Daar ontdekt hij zijn pad: werken aan het herstellen van de vrede en de leer van Nelson Mandela volgen. Hij beslist om de vrede te herstellen, niet met zijn vrienden, wel met zijn vijanden uit het verleden.

​

In 2008 vindt Kemal opnieuw een zekere rust terug. Op een ochtend wordt hij zich volledig bewust van zijn status. Hij is niet langer een slachtoffer, hij is een overlevende. Hij beslist om een geëngageerde burger te worden die naar het leven kijkt.

​

Dankzij deze houding kan Kemal de ander opnieuw terugvinden. De reflectie die hij over zichzelf heeft gemaakt, doet hem beseffen dat hij niet langer de oorzaak, de fout, de verantwoordelijke hoeft te vinden. Hij kijkt naar de toekomst, met de wijsheid van een ervaren man.

​

Gedreven door dit verlangen naar de toekomst, richt hij in Engeland de vereniging Most MIRA (brug voor de vrede) op. Deze vereniging ijvert om jongeren op te leiden in de kunst, vriendschappen te sluiten ondanks de etnische verschillen en de diversiteit in de Prijedor-regio in het noorden van Bosnië te vieren. Stap voor stap, met kleine verzoeningsacties die hij om hem heen ziet, bouwt Kemal de band tussen mensen weer op.

​

De acties zijn concreet: jongeren komen samen rond artistieke activiteiten en leren elkaar kennen ver van de familiegeschiedenis, ver van de conflicten die ze geërfd hebben van hun ouders. Momenteel is er een cultureel centrum in aanbouw. De symboliek is heel sterk: dit centrum is letterlijk gebouwd op de ruïnes van een huis op de grens tussen het moslimdorp en het naburige christelijke dorp.

Het centrum voor de vrede gaat open in september 2021. Kemal is sterk gemotiveerd om de vrede waar hij naar streeft voor zijn zoon op te bouwen.

​