In het noorden van Libanon, in het centrum van Tripoli, heerst al verschillende jaren een broedermoordconflict tussen twee wijken die van elkaar gescheiden zijn door een straat en met elkaar verbonden door een paar trappen.

​

Dit conflict, dat ontstaan is tijdens de oorlog in Libanon en de Syrische bezetting, heeft diepe wonden geslagen in deze ooit verenigde buitenwijken. Ze zijn verdeeld tussen voor en tegen het Syrische regime en op basis van hun religieuze overtuiging: de alawieten in de wijk Jabal Mohsen, de soennieten in de wijk Bab al-Tabbaneh.

​

Léa komt uit Beiroet, ze is christen. Vroeger werkte ze als manager bij Deloitte. Ze heeft deze prestigieuze functie achter zich gelaten om op de scheidingslijn tussen de twee wijken een cultureel centrum en haar vereniging "March" op te richten.

​

Waarom probeert deze jonge vrouw, afkomstig uit Beiroet en van het christelijke geloof, de conflicten van het verleden uit te wissen om de verwoeste wijken weer op te bouwen en de banden tussen de alawitische en soennitische inwoners te herstellen?

Léa kreeg een burgerlijke opleiding (hogescholen -AUB & HEC-, pianolessen, danslessen, enz.) maar verwerpt dit elitarisme nu om zin te geven aan haar leven. In 2011 richt ze de vereniging MARCH op die strijdt tegen censuur en die de gelijkheid van alle gemeenschappen in Libanon aanmoedigt. In 2015 innoveert MARCH door de jonge generatie van Jabal Mohsen en Bab al-Tabbaneh samen te brengen op een theaterpodium.

​

Het is een groot succes. Vervolgens beslist de vereniging om het eerste burgercafé te openen op de scheidingslijn. Dit café, "Kahwetna" genaamd, is tegenwoordig een ontmoetingsplaats voor deze jonge mensen die erin geslaagd zijn hun religieuze verschillen te accepteren en te overwinnen. Ze realiseren zich dat ze de speelbal van de politiek zijn geweest en dat er voor hen meer redenen zijn om samen te komen dan om elkaar tegen te werken.

​

Met dezelfde gedrevenheid start Léa in 2016 het project "Bab el-Dahab": een omvangrijk herwaarderingsproject van de wijk door de renovatie van de handszaken.

​

Haar omgeving vraagt zich af hoe om te gaan met mensen die wapens hebben gedragen en misschien iemand hebben vermoord. Léa besluit hen niet te veroordelen. Ze is er diep van overtuigd dat de mens onder bepaalde omstandigheden tot heel wat in staat is. Ze gaat op zoek naar de mannen en vrouwen die vroeger tegen elkaar vochten: ze hebben een voornaam, een gezicht, verhalen, het zijn in de eerste plaats mensen om te ontdekken.

​

Via het project “Bab el-Dahab” biedt de vereniging bouwopleidingen aan voor mannen en grafische opleidingen voor vrouwen. Samen gebruiken ze hun kennis om de straat in Syrië, de oude scheidingslijn tussen Jabal Mohsen en Bab al-Tabbaneh, een nieuw gezicht te geven.

Het zijn niet alleen winkels die de vereniging renoveert, maar ook de banden tussen alle inwoners, soennieten en alawieten worden in ere hersteld. De vereniging biedt hen een professionele en sociale toekomst aan die ver verwijderd is van alle religieuze of communautaire motieven.

​